ogenschijnlijke tegenpool

Sintra, mei 2022. Ik zit met Marjorie in de auto. Daar waar we chocolade eten, grappen maken en mee joelen met de kinderen op de achterbank. Maar het is niet alleen dat. Het is ook de plek waar we goede gesprekken hebben. Het is de plek waar we onze harten luchten over het doulaschap. Over wat het betekent voor ons; doula zijn in elke vezel van ons lijf. Over wat het water ons en de vrouwen die we mogen volgen, geeft. Over de authenticiteit van de waterdoula en haar bijzondere kwaliteiten. De kwaliteiten die ze niet enkel meeneemt tijdens de geboorte of een watersessie. Nee deze kwaliteiten schijnen door in alles wat we doen, aanraken en creëren. In alles dat we zien, aanschouwen en ervaren.

We noemen er een aantal: ten diepste luisteren, present zijn, aanschouwen, volgen, omhullen en flexibiliteit.

Die ochtend hebben we samen twee watersessies mogen geven. Sessies waarin dood en leven in grote mate aanwezig waren. Sterven en geboorte op vele momenten naar de oppervlakte dreven. Hoe kan het ook anders, want is het niet zo dat we onder ogen mogen komen dat wanneer er iets geboren wordt, er onherroepelijk iets sterft. In ons, heel diep in ons. En wanneer we als mensen te maken krijgen met sterfte, er diep van binnen iets nieuws geboren wordt. En in beide gevallen ontstaan er ruimtes in onze binnenwereld waarvan we eerder niet wisten dat ze bestonden.

Terug naar dat moment in het water. Twee prachtige ouders in spé komen het water in. Moe, beiden heel erg moe. Gestrest, overweldigd door van alles en iedereen uit de externe wereld. We kletsen en drijven wat waarna we besluiten wat dieper met ze aan het werk te gaan. We zien en voelen de spanning. Lijven die gewend zijn om AAN te staan. Om te overleven en daar naar alle waarschijnlijkheid heel goed in zijn. En deze lijven schreeuwen om ontspanning. Om vanuit die fysieke ontspanning in de kern te kunnen duiken en te gaan loslaten, ontladen en reguleren. Marjorie werkt met de zwangere en ik neem het grote en vooral gespannen lijf van de toekomstige vader in mijn armen. Ik voel in zijn lijf verantwoordelijkheid, heel veel verantwoordelijkheid. Je weet wel, die zo op je schouders drukt of boven je hangt als het zwaard van Damocles. Geboren uit een wens om goed te doen, om alles voor zijn vrouw en dochter te kunnen betekenen, om te zorgen dat ze niets tekort komen. Een beklemmend gevoel van verantwoordelijkheid. Ik kijk en luister naar hem. Waar ligt zijn behoefte? Wat geeft zijn lichaam aan? Wat kan hij op dit moment aan? Ik hou hem dicht bij me en wieg hem. ‘Het is goed zo, je bent goed zoals je bent en je doet het allemaal al super’ is wat mijn houding uitdraagt.
En daar gaan ze, alsof één voor één al zijn spieren gaan ontspannen en alsof de last van het naderende ouderschap letterlijk met het water wordt meegenomen. Na een uur laat ik hem zachtjes landen en hij neemt zijn tijd. Alle tijd die hij nodig heeft om vanuit deze ervaring weer te kunnen aarden. Het water heeft ruimte gemaakt om voor zichzelf te zorgen, om terug te gaan naar zijn kern om vanuit die grote bron van liefde voor zijn nieuwe gezin te zorgen.

Zijn vrouw gaat door een heel ander proces. Marjorie draagt haar in alle liefde. En naast de vele spanning die in haar lichaam huist, ontstaan er nu  ook tranen. Tranen van angst, de diepe angst om te sterven. Ze benoemt dit keer op keer. Angst om onder het water te zijn en de totale controle te verliezen. Grappig eigenlijk dat we het ‘controle verliezen’ noemen, zouden we het niet beter ‘ vrijheid vergaren’ kunnen noemen? Perspectief!
Ze snakt letterlijk naar adem en duwt zichzelf op uit het water. De tranen vloeien rijkelijk en ze laat zich vasthouden. Een aantal keren komt ze dit in zichzelf tegen. En ze snapt wat er gebeurd, in haar hoofd. Haar lijf heeft alleen tijd en ruimte nodig dit verlies aan controle te omarmen. Alsof ze een mooie oefening in haar schoot geworpen krijgt voor de daadwerkelijke baring. Ze gaat het aan, volledig aan en uiteindelijk dobberen ze nog even samen en genieten ze van elkaars liefde en verbinding. Eenmaal uit het water zien we twee zielen die tot rust zijn gekomen, die stukken achter zich hebben kunnen laten. Dankbaar.

Een kwartier later is het tijd voor onze volgende gast. Een jonge vrouw die een paar weken geleden haar kindje heeft verloren. Ze was 5 maanden zwanger. Een prachtige grote vrouw stapt het water in. Met een zwaar gemoed. Met een hoop bagage. Ze ligt, met haar benen stijf tegen elkaar aan en haar armen naast haar lijf. Ogen open. Angst, verdriet, disassociatie. Het bad vult zich met haar emoties. Vastzittende emoties.
Wederom kijken we naar haar lijf, wat vraagt ze van ons? We voelen heel zachtjes, kijken naar haar gezichtsexpressies. Marjorie en ik houden continue contact met elkaar. We zijn op elkaar afgestemd. We wiegen wat en ondersteunen haar drijven. We laten haar wennen aan de verdwijnende kaders, aan de ruimte die ontstaat.  Heel langzaam komt er verzachting in haar ledematen en deze beweging volgen we. De eerste tranen rollen, er wordt gezucht en geschokt. Wij zijn hier. Present. Aanwezig. Wij zijn hier voor jou. Inmiddels zijn we een uur verder en ze deelt haar verdriet met het water. En met ons. Wij zeggen wel eens.. half of the pool is tears.

Als doula in het water werken is ten diepste luisteren, gegrond zijn, aanschouwen, present zijn, volgen , omhullen en meedeinen.

Hey.. is dat niet precies wat je nodig hebt tijdens je zwangerschap, de geboorte en het moederschap ?

De cirkel is weer rond.