op scherp

Dag mooie vrouw, mooie mama

Mogen we je heel even dragen met onze armen zo groot en wijs. Kan je je even laten dragen door het warme water en alles wat er in haar schuilt? Ik zal beloven dat je het daarna weer zelf mag doen, je verliest niets. Je zal alleen maar iets vergaren.

Ze loopt het bad binnen en ze is duidelijk in haar post partum fase. Haar lijf in zorg status. Haar borsten groot en gespannen door de voeding en haar buik nog mooi rond. Haar ogen staan gespannen en ze lacht. Heel breed. Haar ogen doen alleen niet mee. Ze blijven achter.

Marjorie heeft haar gevraagd om samen met haar dochter van 7 weken in het water te komen. Drie weken geleden is haar partner, de vader van haar pasgeboren kindje, overleden. Doordat hij al in coma lag heeft hij de kleine nooit kunnen ontmoeten. Een zeer precaire situatie wat van ons totale verbinding met onszelf, elkaar en de baby vraagt.

De baby slaapt nog en dus heb ik tijd om eerst even met haar te werken alvorens we met de kleine het water in gaan.
Ze heeft moeite met de overgang van verticaal naar horizontaal. Je kan je voorstellen dat deze vrouw al lange tijd moet overleven, dat haar zenuwstelstel op vechten staat en zichzelf overgeven niet in een paar minuten is gepiept. Terwijl Marjorie heerlijk met de baby is, voel ik haar aan. Ik kijk naar de signalen die haar lichaam geven, ik observeer haar adem en haar gezichtsuitdrukkingen. Maar ook tune ik in op haar energie, zwaar, verwachtingsvol, verdrietig? Wat voel ik allemaal. Zonder dit waarde te geven laat ik het er zijn. Het is niet aan mij om deze sessie te bedenken in mijn hoofd. Het is aan mij om haar te observeren, te luisteren naar haar diepere behoefte. Geen fixen of forceren. Zijn. Net als dat water, dat altijd maar is, één van haar mooiste eigenschappen.

Ik hou haar vast en begin haar langzaam te wiegen. Heel langzaam en met aandacht. Al snel begint haar lichaam te schudden, pure ontlading. Haar zenuwstelsel is zich aan het reguleren. Het enige wat ik doe is er zijn. Heel lichtjes begeleid ik haar lijf door het water. Ik geef een kleine impuls waardoor haar lichaam door het water glijd, op haar tempo. Geen grote bewegingen, interventies. Maar aanrakingen waarna het water haar lijf draagt. Ik ben er, met alles dat ik in me heb om haar te dragen. En dan horen we gebrabbel. Haar kleintje wordt wakker, op scherp dan maar weer. Naar dat was ze kent.