|
Ik zit met een bak thee naast mijn neefje. Hoewel neefje eigenlijk een begrip is uit het verleden kan ik het niet weerstaan hem zo te noemen. Inmiddels is helder dat hij ook mij zal overstijgen, qua lengte en tekentalent zeker. Deze bijna 11 jarige is niet alleen ‘mouthdropping’ goed in tekenen, hij vind het vooral erg leuk om te doen en het houdt zijn anders vrij drukke koppie in de luwte van de storm. Goeie combo.
Daar zit ik, mij realiserend dat de tijd voorbij vliegt en onze dagen zijn geteld. Hij vraagt mij een willekeurige vorm op papier te zetten De eerste gaat goed, wat goed dan ook moge zijn. Ik ben trots op mijn creatie, een scherpe ovaal met daaronder een kleine cirkel. Nog voor ik mijn potlood neer kan leggen, heeft hij zijn zwarte stift op het papier gezet en tekent met grote zelfverzekerdheid van deze twee onsamenhangende vormen, een geweldige flamingo. Ik voel dat mijn kaken zich ontspannen en dat heel langzaam maar met een zekere logica, mijn onderkaak zich laat vallen. Ik ben overdonderd maar wie weet was dit een toevalstreffer. Geestig om te ervaren is dat mijn innerlijke criticus inmiddels wel aan geslingerd is dus ik broed op een volgende vorm. Ik kijk naar links en zie dat mijn medespeler hier totaal geen last van heeft. Hij verstaat nogal de kunst van in het hier en nu zijn. Enfin, ik teken een diagonale streep met een lijn eronder. That's it. en één minuut later verschijnt er een prachtige zonsondergang op mijn papier, 3d uiteraard. Oh ja, toeval bestaat niet. Ik verbaas mij over meerdere dingen, zijn resolute houding. Hij ziet en doet. Hij lijkt hier niet over na te hoeven denken. Natuurlijk ben ik ook verbaasd over de uitkomst maar wat mij nog het meest doet stilstaan is het feit dat hij altijd met zwarte stift tekent, geen potlood vooraf. Nee, starten met zwarte stift. Onuitwisbaar dus onhandig is mijn gedachte maar daar heeft mijn grote neef een andere kijk op. Want op de vraag van zijn moeder wat hij dan doet als er iets fout gaat antwoordt hij ‘ Maar er gaat nooit iets fout, het wordt dan gewoon iets anders’. Ik kijk naar hem met de adoratie alsof hij mijn nieuw herrezen guru is. Deze knul is alleswetend, wat een wijsheid. Ik lig aan zijn voeten. Op de fiets naar huis mijmer ik een beetje na en je bent een doula of niet dus ik maak de link naar de geboortereis. Is het geen tijd om onze denkmachine uit te zetten en met zwarte stift te gaan leven. Het te doen met wat voor ons staat, dit volledig te ervaren en te omarmen. En wanneer iets anders gaat (kan iets nog anders gaan als je geen verwachtingen hebt??) daar dan mee te zijn. Dit is het. Ik heb besloten vanaf nu van de hoogste duikplank te duiken, mijn potlood thuis te laten. Ik leef!
2 Reacties
Dag mooie vrouw, mooie mama
Mogen we je heel even dragen met onze armen zo groot en wijs. Kan je je even laten dragen door het warme water en alles wat er in haar schuilt? Ik zal beloven dat je het daarna weer zelf mag doen, je verliest niets. Je zal alleen maar iets vergaren. Ze loopt het bad binnen en ze is duidelijk in haar post partum fase. Haar lijf in zorg status. Haar borsten groot en gespannen door de voeding en haar buik nog mooi rond. Haar ogen staan gespannen en ze lacht. Heel breed. Haar ogen doen alleen niet mee. Ze blijven achter. Marjorie heeft haar gevraagd om samen met haar dochter van 7 weken in het water te komen. Drie weken geleden is haar partner, de vader van haar pasgeboren kindje, overleden. Doordat hij al in coma lag heeft hij de kleine nooit kunnen ontmoeten. Een zeer precaire situatie wat van ons totale verbinding met onszelf, elkaar en de baby vraagt. De baby slaapt nog en dus heb ik tijd om eerst even met haar te werken alvorens we met de kleine het water in gaan. Ze heeft moeite met de overgang van verticaal naar horizontaal. Je kan je voorstellen dat deze vrouw al lange tijd moet overleven, dat haar zenuwstelstel op vechten staat en zichzelf overgeven niet in een paar minuten is gepiept. Terwijl Marjorie heerlijk met de baby is, voel ik haar aan. Ik kijk naar de signalen die haar lichaam geven, ik observeer haar adem en haar gezichtsuitdrukkingen. Maar ook tune ik in op haar energie, zwaar, verwachtingsvol, verdrietig? Wat voel ik allemaal. Zonder dit waarde te geven laat ik het er zijn. Het is niet aan mij om deze sessie te bedenken in mijn hoofd. Het is aan mij om haar te observeren, te luisteren naar haar diepere behoefte. Geen fixen of forceren. Zijn. Net als dat water, dat altijd maar is, één van haar mooiste eigenschappen. Ik hou haar vast en begin haar langzaam te wiegen. Heel langzaam en met aandacht. Al snel begint haar lichaam te schudden, pure ontlading. Haar zenuwstelsel is zich aan het reguleren. Het enige wat ik doe is er zijn. Heel lichtjes begeleid ik haar lijf door het water. Ik geef een kleine impuls waardoor haar lichaam door het water glijd, op haar tempo. Geen grote bewegingen, interventies. Maar aanrakingen waarna het water haar lijf draagt. Ik ben er, met alles dat ik in me heb om haar te dragen. En dan horen we gebrabbel. Haar kleintje wordt wakker, op scherp dan maar weer. Naar dat was ze kent. Sintra, mei 2022. Ik zit met Marjorie in de auto. Daar waar we chocolade eten, grappen maken en mee joelen met de kinderen op de achterbank. Maar het is niet alleen dat. Het is ook de plek waar we goede gesprekken hebben. Het is de plek waar we onze harten luchten over het doulaschap. Over wat het betekent voor ons; doula zijn in elke vezel van ons lijf. Over wat het water ons en de vrouwen die we mogen volgen, geeft. Over de authenticiteit van de waterdoula en haar bijzondere kwaliteiten. De kwaliteiten die ze niet enkel meeneemt tijdens de geboorte of een watersessie. Nee deze kwaliteiten schijnen door in alles wat we doen, aanraken en creëren. In alles dat we zien, aanschouwen en ervaren.
We noemen er een aantal: ten diepste luisteren, present zijn, aanschouwen, volgen, omhullen en flexibiliteit. Die ochtend hebben we samen twee watersessies mogen geven. Sessies waarin dood en leven in grote mate aanwezig waren. Sterven en geboorte op vele momenten naar de oppervlakte dreven. Hoe kan het ook anders, want is het niet zo dat we onder ogen mogen komen dat wanneer er iets geboren wordt, er onherroepelijk iets sterft. In ons, heel diep in ons. En wanneer we als mensen te maken krijgen met sterfte, er diep van binnen iets nieuws geboren wordt. En in beide gevallen ontstaan er ruimtes in onze binnenwereld waarvan we eerder niet wisten dat ze bestonden. Terug naar dat moment in het water. Twee prachtige ouders in spé komen het water in. Moe, beiden heel erg moe. Gestrest, overweldigd door van alles en iedereen uit de externe wereld. We kletsen en drijven wat waarna we besluiten wat dieper met ze aan het werk te gaan. We zien en voelen de spanning. Lijven die gewend zijn om AAN te staan. Om te overleven en daar naar alle waarschijnlijkheid heel goed in zijn. En deze lijven schreeuwen om ontspanning. Om vanuit die fysieke ontspanning in de kern te kunnen duiken en te gaan loslaten, ontladen en reguleren. Marjorie werkt met de zwangere en ik neem het grote en vooral gespannen lijf van de toekomstige vader in mijn armen. Ik voel in zijn lijf verantwoordelijkheid, heel veel verantwoordelijkheid. Je weet wel, die zo op je schouders drukt of boven je hangt als het zwaard van Damocles. Geboren uit een wens om goed te doen, om alles voor zijn vrouw en dochter te kunnen betekenen, om te zorgen dat ze niets tekort komen. Een beklemmend gevoel van verantwoordelijkheid. Ik kijk en luister naar hem. Waar ligt zijn behoefte? Wat geeft zijn lichaam aan? Wat kan hij op dit moment aan? Ik hou hem dicht bij me en wieg hem. ‘Het is goed zo, je bent goed zoals je bent en je doet het allemaal al super’ is wat mijn houding uitdraagt. En daar gaan ze, alsof één voor één al zijn spieren gaan ontspannen en alsof de last van het naderende ouderschap letterlijk met het water wordt meegenomen. Na een uur laat ik hem zachtjes landen en hij neemt zijn tijd. Alle tijd die hij nodig heeft om vanuit deze ervaring weer te kunnen aarden. Het water heeft ruimte gemaakt om voor zichzelf te zorgen, om terug te gaan naar zijn kern om vanuit die grote bron van liefde voor zijn nieuwe gezin te zorgen. Zijn vrouw gaat door een heel ander proces. Marjorie draagt haar in alle liefde. En naast de vele spanning die in haar lichaam huist, ontstaan er nu ook tranen. Tranen van angst, de diepe angst om te sterven. Ze benoemt dit keer op keer. Angst om onder het water te zijn en de totale controle te verliezen. Grappig eigenlijk dat we het ‘controle verliezen’ noemen, zouden we het niet beter ‘ vrijheid vergaren’ kunnen noemen? Perspectief! Ze snakt letterlijk naar adem en duwt zichzelf op uit het water. De tranen vloeien rijkelijk en ze laat zich vasthouden. Een aantal keren komt ze dit in zichzelf tegen. En ze snapt wat er gebeurd, in haar hoofd. Haar lijf heeft alleen tijd en ruimte nodig dit verlies aan controle te omarmen. Alsof ze een mooie oefening in haar schoot geworpen krijgt voor de daadwerkelijke baring. Ze gaat het aan, volledig aan en uiteindelijk dobberen ze nog even samen en genieten ze van elkaars liefde en verbinding. Eenmaal uit het water zien we twee zielen die tot rust zijn gekomen, die stukken achter zich hebben kunnen laten. Dankbaar. Een kwartier later is het tijd voor onze volgende gast. Een jonge vrouw die een paar weken geleden haar kindje heeft verloren. Ze was 5 maanden zwanger. Een prachtige grote vrouw stapt het water in. Met een zwaar gemoed. Met een hoop bagage. Ze ligt, met haar benen stijf tegen elkaar aan en haar armen naast haar lijf. Ogen open. Angst, verdriet, disassociatie. Het bad vult zich met haar emoties. Vastzittende emoties. Wederom kijken we naar haar lijf, wat vraagt ze van ons? We voelen heel zachtjes, kijken naar haar gezichtsexpressies. Marjorie en ik houden continue contact met elkaar. We zijn op elkaar afgestemd. We wiegen wat en ondersteunen haar drijven. We laten haar wennen aan de verdwijnende kaders, aan de ruimte die ontstaat. Heel langzaam komt er verzachting in haar ledematen en deze beweging volgen we. De eerste tranen rollen, er wordt gezucht en geschokt. Wij zijn hier. Present. Aanwezig. Wij zijn hier voor jou. Inmiddels zijn we een uur verder en ze deelt haar verdriet met het water. En met ons. Wij zeggen wel eens.. half of the pool is tears. Als doula in het water werken is ten diepste luisteren, gegrond zijn, aanschouwen, present zijn, volgen , omhullen en meedeinen. Hey.. is dat niet precies wat je nodig hebt tijdens je zwangerschap, de geboorte en het moederschap ? De cirkel is weer rond. Today one year ago my first doula baby was born. A day full of excitement, joy and magical moments. Because nature is balance, this was also a day full of insecurity, pain and despair. Within the mother, father but also in me. I am 1 year old today. I have become a doula exactly one year ago. During this first birth time didn't exist, neither did other people around us and we totally forgot about the challenges we face in day to day life. Birth on itself makes life simple, or rather: essential. These hours of labour, of welcoming new life to the earth are timeless. Your child asks all of your focus and dedication. There is simply no space within you to wonder off. Next to this total experience of 'living in the NOW' birth brings something else: Balance. When you listen to nature, which means you listen to your body and to the signs within you, balance will accur. Because nature simply doesn't do out of balance. It is everywhere. In order to feel joy you must have felt despair and in order to feel frightened you must have had the experience of what it is to feel trust within. And yes, nature will give all of this to you during labour. For you to recognise as tools to grow. Into motherhood, into you. When I am attending a birth I experience life in its full glory. Pure focus on the now, being okay with whatever emotional wave comes by. Or not being okay when it comes by. IT IS SIMPLY WHAT IT IS. So today, on my birthday, I want to give myself a present. A present taught by the magical moments of birth, by the essence of nature. I am.. and that is all I need to be.  Since my journey as a birth worker has begun, so many lovely women have shared their birth story with me. In the supermarket, on a busy terrace or in the train. And every time I feel I can not hold enough space to truly, entirely listen. With my ears, yes, but foremost with an open heart. Without judgement or projection. Because it is simply too crowded around us. Besides this I see something else happening. When one of our sisters is pregnant, women tend to go back to their own story and birth experience quite often. And exchanging experiences is what comes next. Which often remains on the surface. Because we recognize so much in each others stories there is no space to truly listen without going deep into our own. I believe all mothers deserve the time, space, and respect to be truly listened to, in a place of trust. Surrounded by your sister's lab. So I organised a mother group in Castelo de Vide (Portugal) and this was the invitation; "Every mother has her story... lets listen in silence. Giving birth is a beautiful and magical journey and at the same time it can be grimmy, painful and not as you expected. How did you feel when giving birth? Doubt, dissapointment, anger and shame are common feelings when it comes to ones birthstory. In a circle of trust we speak about the experiences during this transformative moment. We hold space for you to own your story. Grounded love Patouf." It was a more than special day in which we were carried, by the space, by ourselves but above all by each other. I want to deeply thank nine brave women who shared their birthstory within our circle of trust. Nine magically beautiful women who gave themselves the gift of truly being listened to.  * Oh and I keep on doing this work, so keep on checking my website to find out when the next circle is organised in your area *
|